هنوز چند روزی از رحلت حضرت آیت‌الله تبریزی (ره) نگذشته است، که برخی افراد برای خروج از انزوای سیاسی، ترفند جدیدی را در قالب توهین به علما در پیش گرفته اند.
یکی از خبرنگاران با انتشار نوشته‌ای در وبلاگ خود با عنوان «دغدغه های من درباره درگذشت یک مرجع تقلید» به طرح شبهه‌ای پرداخته و از فضای رحلت حضرت آیت‌الله تبریزی (ره) به نفع خود استفاده کرده و در قالب چند مقدمه چینی، توهین بزرگی را به این عالم جلیل القدر که عمری را در جهت نشر معارف اهل بیت (ع) سپری کرده، روا داشه است.
خبرنگار سرویس سیاسی خبرگزاری .... در این نوشته با بیان این که ظلم و عدالت دو واژه هستند که امکان اجتماع و ارتفاع آنها وجود نداشته و نبود هر کدام را نشانه حضور و وجود دیگری ارزیابی کرده و آورده است: «اگر شخصی عالم باشد او قطعا ظالم نیست و اگر هم انسان ظالمی وجود داشته باشد، او قطعا نمی‌تواند در عین ظالم بودن، عالم دل هم باشد».
این عضو جبهه مشارکت برای دستیابی به آنچه در ذهن می‌پروراند، بدون ذکر منابع و مأخذ، دوری از عدالت و ظلم روا داشتن بر خلق خدا را بزرگترین گناه شرعی بر شمرده که مرتکب آن را مستحق عذاب عظیم دنیوی و اخروی دانسته است.
وی که در وبلاگش خود را عضو شورای مرکزی دفتر جبهه مشارکت در شرق تهران معرفی کرده با بیان عباراتی تشخیص ظلم و عدالت در یک جامعه را بسیار ساده ارزیابی کرده است و در این رستا با ارایه یک تعریف بسیار مضیق از این واژه آورده است: «عدالت ارزشی است که اجرای آن تنها در حق مخالف است که معنا و وجود پیدا می‌کند» و پس از این تعریف بسیار محدود از واژه عدالت که هر خواننده‌ای را به تعجب وا می‌دارد، عادلانه رفتار کردن با مخالفان را میزان و ترازویی برای سنجش وجود و یا عدم وجود عدالت در یک جامعه دانسته است و این طور القا کرده که برخی از جوامع برای تظاهر به این که در فضای اجتماعی عدالت حاکم است، به بسیاری از افراد که ازآنها به «بادمجان دور قاب چین» تعبیر می‌کند، انواع و اقسام رانت‌های مختلف ارایه می‌دهد تا آن ها هم به مدح و ثنای اجرای عدالت در آن نظام بپردازند و با این عبارات فضای نظام فعلی را یک فضای مسموم و مخالف عدالت معرفی می‌کند تا افراد به ثناگویی و مدح استقرار عدالت در ایران بپردازند.
این فرد که با این بیان، خود و مخاطب را گام به گام به یک نتیجه گیری ناخودآگاه نزدیک می‌کند، برای موجه جلوه دادن ادعای خود، به چند کلام از حضرت علی (ع) متوسل می‌شود و می‌نویسد: «امام علی می‌فرماید: آن که ظلم را ببیند و در برابر آن فریاد بر نیاورد، از ظالم بدتر است».
این فعال عرصه سیاسی در بخش دیگری خود و خواننده را به نتیجه گیری نزدیک می‌کند و می‌نویسد: «همیشه اعتقاد داشته‌ام که هر انسانی در هر لباسی، به صرف خوب بودن لایق آن چه بهشت و مغفرت الاهی نامیده می‌شود، هست و هیچ ارزشی دین و ایدئولوژیک نمی‌تواند نافی این موضوع باشد؛ اما آیا آنهایی که ظلم را می‌بینند و در برابر آن فریاد نمی‌زنند هم هر چقدر که خوب باشند، طبق همین احادی و آیات ذکرشان رفت با هم شامل این اعتقاد می‌شوند؟».
او در بخش پایانی نوشته خود به نتیجه گیری می‌پردازد و به تعبیر خودش این مقدمه چینی‌ها را به بهانه درگذشت یکی از علمای بزرگ شیعه می‌داند و می‌آورد: «تمام این مقدمه چینی‌ها به بهانه درگذشته یکی از علمای بزرگ تشیع است که دوست ودشمنش از خوب بودن و بنده خدا بودنش می‌گویند؛ اما چه کنم که این تشویش لحظه‌ای من را رها نمی‌کند که آیا خوب بودن و بنده خدا بودن به تنهایی برای بهشتی بودن هم کفایت می‌کند یا سکوت یک مرجع تقلید مسلم شیعه در برابر بی عدالتی‌هایی که تماما با ابزار این کشور ما برکل جامعه از مردم عادی گرفته تا دگر اندیشان و فعالان سیاسی می‌رود، او را شامل آن فرمایش امیر مؤمنان (آن که ظلم را ببیند و در برابر آن فریاد بر نیاورد از ظالم بدتر است) می‌کند؟
و شما در پایان نوشته این فرد می خوانید: «هر که بود و هر چه بود روحش شاد و خدایش بیامرزد ....».
نظرات خود را درباره این مطالب درج بفرمایید
