وصیت آیت الله مجتهدی تهرانی

آیت الله مجتهدی تهرانی هم رفت و ما تنها ماندیم. دیگر انفاس قدسی عالمی مجاهد که با دیدنش دلت از دنیا کنده می شود به مشامت نخواهد رسید و جز یاد و خاطری و هزاران افسوس چیزی در چنته نخواهیم داشت.
صاف و ساده و مردمی بود. قید و بند های طلبگی دست و پا گیرش نکرده بود و الگوی طلاب به شمارمی رفت. اما در میان همه خصوصیاتش وصیت این عالم ربانی بیش از هر چیز آدم را به فکر وا می دارد.
این استاد فرزانه همیشه در درس های اخلاقش می گفت در صورت فوتم به هیچ وجه راه و جاده را برای تشییع جنازه ام نبندید تا کسی آزار نبیند و خیلی آرام در یکی از حجرات همین مدرسه علمیه (یعنی مدرسه علمیه آیت الله مجتهدی ) دفنم کنید.
آدم شرمنده می شود. شاید ارتحال این عالم ربانی در زمانی که اندکی وضعیت هوا بهتر شده است برای آن باشد که نخواست به کسی زحمت بدهد.
چقدر زمان باید بگذرد تا مشاممان به رایحه یک حجت خدا معطر شود . . . خدا رحمتش کند وما را هم از خواب غفلت بیدار سازد.