باز آمدي به بزم باده نوشان شکيبا که دلارام عاشقان شوي.
باز آمدي که دل بري و جان بياوري و نسيم صبح صفا در گيسوي مهرخان بيفکني.
چه مهربان يار و چه نيکو انيس و چه زيبا نديم مني اي اهل غمزه و اغماض، اي ماه بي مثال!
نديم بدي بودم و نديده انگاشتي و باز به سراغم آمدي!
دوباره مرا به ميهماني ملکوت مي خواني و شرم، زبان اجابتم بسته است و بغض حسرت از گذشته ي خويش، راه رهايي از ناي بي نوايي ام مي کاود.
جفا کردم، از تو وفا ديدم.
ديده به رويت بستم و ابواب عفو به رويم گشودي و عاشقانه سفير رحمت دلدارمان شدي.